Οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης

Η οστεοχόνδρωση είναι μια χρόνια εκφυλιστική-δυστροφική νόσος που αναπτύσσεται υπό την επίδραση πολλών μάλλον διαφορετικών παραγόντων. Αρχικά, συμβαίνουν παθολογικές αλλαγές στον πολφικό πυρήνα (το εσωτερικό περιεχόμενο του μεσοσπονδύλιου δίσκου) και στη συνέχεια εξαπλώνονται στον ινώδη δακτύλιο (το εξωτερικό κέλυφος του δίσκου) και σε άλλα στοιχεία του τμήματος κίνησης της σπονδυλικής στήλης (SDS). Αυτό μπορεί να είναι συνέπεια της φυσικής διαδικασίας γήρανσης του σώματος ή μπορεί να συμβεί σε φόντο τραυματισμών, αυξημένων φορτίων στη σπονδυλική στήλη και άλλων αιτιών. Σε κάθε περίπτωση, η οστεοχόνδρωση είναι μόνο το πρώτο στάδιο της καταστροφής του μεσοσπονδύλιου δίσκου και αν δεν αντιμετωπιστεί, σχηματίζονται προεξοχές και κήλες, που συχνά απαιτούν χειρουργική αφαίρεση.

Ο μεσοσπονδύλιος δίσκος είναι ένας σχηματισμός χόνδρου που διαχωρίζει τα σπονδυλικά σώματα και λειτουργεί ως αμορτισέρ.

Οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας: τι είναι

Από οστεοχόνδρωση πάσχουν από 48 έως 52% των ανθρώπων. Και η οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι πιο συχνή. Η ασθένεια μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε από τους μεσοσπονδύλιους δίσκους της οσφυοϊερής σπονδυλικής στήλης, αρκετούς από αυτούς ή ακόμα και όλους. Τις περισσότερες φορές, οι δίσκοι L5-S1, L4-L5 υποφέρουν, λιγότερο συχνά L3-L4. Οι άνω οσφυϊκοί δίσκοι (L3-L2 και L2-L1) προσβάλλονται πολύ λιγότερο συχνά.

Ο επιπολασμός της οσφυϊκής οστεοχονδρωσίας οφείλεται στο γεγονός ότι το μεγαλύτερο φορτίο στην εκτέλεση οποιασδήποτε σωματικής εργασίας, ειδικά στην ανύψωση και τη μεταφορά βαρών, το περπάτημα, το τρέξιμο, το κάθισμα πέφτει στο κάτω μέρος της πλάτης. Η οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης αποτελείται από 5 σπονδύλους, οι οποίοι είναι πολύ μεγαλύτεροι από τους θωρακικούς και αυχενικούς σπονδύλους. Αντίστοιχα, οι μεσοσπονδύλιοι δίσκοι που τους χωρίζουν είναι μεγαλύτεροι σε μέγεθος. Φυσιολογικά, η οσφυϊκή περιοχή έχει μια ελαφρά πρόσθια καμπυλότητα (φυσιολογική λόρδωση). Είναι το τελευταίο κινητό τμήμα της σπονδυλικής στήλης και γειτνιάζει με το σταθερό ιερό οστό, επομένως τις περισσότερες φορές μιλούν για οσφυοϊερή οστεοχόνδρωση.

Αν προηγουμένως η οστεοχονδρωσία θεωρούνταν ασθένεια που σχετίζεται με την ηλικία, σήμερα οι πρώτες εκδηλώσεις της μπορούν ήδη να παρατηρηθούν στην ηλικία των 15-19 ετών. Μεταξύ των τριαντάχρονων, ήδη το 1, 1% των ανθρώπων υποφέρει από σοβαρά συμπτώματα εκφυλιστικών-δυστροφικών αλλαγών στους μεσοσπονδύλιους δίσκους. Και σε εκπροσώπους της μεγαλύτερης ηλικιακής ομάδας (από 59 ετών), οι κλινικές εκδηλώσεις της νόσου είναι ήδη παρούσες στο 82, 5%. Ταυτόχρονα, η επίπτωση της παθολογίας συνεχίζει να αυξάνεται σταθερά, η οποία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο στην αύξηση της μέσης ηλικίας του πληθυσμού της χώρας, αλλά και σε αλλαγές στον τρόπο ζωής που δεν είναι προς το καλύτερο.

Λόγοι ανάπτυξης

Σήμερα, δεν υπάρχει ακόμη συναίνεση σχετικά με την αιτιολογία των εκφυλιστικών παθήσεων της σπονδυλικής στήλης. Ωστόσο, η κύρια θεωρία της ανάπτυξής τους είναι συνεκτική. Σύμφωνα με αυτήν, η οστεοχόνδρωση είναι συνέπεια προηγούμενης βλάβης του μεσοσπονδύλιου δίσκου και των οστικών δομών της σπονδυλικής στήλης, καθώς και της εμφάνισης φλεγμονωδών και άλλων διεργασιών. Η θεωρία προτείνει ότι οι εκφυλιστικές αλλαγές είναι γενετικά προκαθορισμένες και, στην πραγματικότητα, είναι αναπόφευκτες. Και η κλινική τους εκδήλωση, ιδιαίτερα σε νεαρά και μεσήλικα άτομα, οφείλεται στην επίδραση διαφόρων ενδογενών και εξωγενών παραγόντων.

Έτσι, η ανάπτυξη της οστεοχονδρωσίας της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης διευκολύνεται από:

• βαριά σωματική εργασία, ειδικά που σχετίζεται με την άρση βαρών.
• καθιστική ζωή, καθιστική ζωή.
• τυχόν τραυματισμό στην πλάτη, συμπεριλαμβανομένων των μώλωπες.
• υπέρβαρος;
• μεταβολικές διαταραχές?
• παραβιάσεις της στάσης του σώματος, παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης.
• πλατυποδία και άλλες παθολογίες των ποδιών.
• εγκυμοσύνη, ιδιαίτερα πολύδυμη κύηση.

Παθογένεση

Ανεξάρτητα από τα αίτια, ο εκφυλισμός του μεσοσπονδύλιου δίσκου συμβαίνει όταν η ένταση των διεργασιών καταβολισμού (διάσπαση και οξείδωση μορίων) των πρωτεϊνών της μήτρας αρχίζει να υπερβαίνει τον ρυθμό σχηματισμού τους. Ένα από τα βασικά σημεία αυτής της διαδικασίας είναι ο υποσιτισμός των μεσοσπονδύλιων δίσκων.

Δεδομένου ότι, όπως οι περισσότεροι χόνδροι σε έναν ενήλικα, δεν έχουν άμεση παροχή αίματος, καθώς στερούνται αιμοφόρων αγγείων, η παροχή θρεπτικών συστατικών σε αυτά και η απομάκρυνση των μεταβολικών προϊόντων γίνεται με διάχυση με διαδοχική συμπίεση και χαλάρωση του δίσκου κατά τη διάρκεια κίνηση. Η κύρια δομή που παρέχει ισχύ στο δίσκο είναι οι ακραίες πλάκες που βρίσκονται στην επάνω και στην κάτω επιφάνειά του.

Από μόνες τους, οι ακραίες πλάκες είναι μια διπλή στιβάδα που σχηματίζεται από κύτταρα χόνδρου και οστικού ιστού. Κατά συνέπεια, η χόνδρινη πλευρά είναι δίπλα στον δίσκο, και το οστό - στα σπονδυλικά σώματα. Διακρίνονται από επαρκώς καλή διαπερατότητα, η οποία εξασφαλίζει την ανταλλαγή ουσιών μεταξύ των κυττάρων, της μεσοκυτταρικής ουσίας του δίσκου και των αιμοφόρων αγγείων που διέρχονται στα σπονδυλικά σώματα. Με τα χρόνια, ειδικά με την αρνητική επίδραση εξωτερικών και εσωτερικών παραγόντων, η δομή των ακραίων πλακών αλλάζει και η παροχή αίματος μειώνεται, γεγονός που οδηγεί σε μείωση της έντασης του μεταβολισμού στον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Ως αποτέλεσμα, η ικανότητά του να παράγει νέα μήτρα μειώνεται, γεγονός που οδηγεί σε προοδευτική μείωση της πυκνότητάς του με την ηλικία.

Σε μοριακό επίπεδο, αυτό συνοδεύεται από:

• μείωση του ρυθμού διάχυσης θρεπτικών ουσιών και μεταβολικών προϊόντων.
• μείωση της βιωσιμότητας των κυττάρων.
• συσσώρευση προϊόντων κυτταρικής αποσύνθεσης και τροποποιημένων μορίων μήτρας.
• μείωση της παραγωγής πρωτεογλυκανών (υψηλομοριακές ενώσεις που είναι υπεύθυνες για το σχηματισμό νέων κυττάρων χόνδρου και οι οποίες είναι οι κύριες πηγές σύνθεσης της θειικής χονδροϊτίνης).
• βλάβη του ικριώματος κολλαγόνου.

Πιθανές συνέπειες

Ως αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων αλλαγών, ο μεσοσπονδύλιος δίσκος αφυδατώνεται και ο πολφικός πυρήνας χάνει την ικανότητά του να κατανέμει επαρκώς τα φορτία που πέφτουν πάνω του. Επομένως, η πίεση στο εσωτερικό του δίσκου γίνεται ανομοιόμορφη και ως εκ τούτου ο ινώδης δακτύλιος σε πολλά σημεία υφίσταται υπερφόρτωση και συμπίεση. Δεδομένου ότι αυτό συμβαίνει με κάθε κίνηση ενός ατόμου, ο δακτύλιος υπόκειται τακτικά σε μηχανική πίεση. Αυτό οδηγεί σε δυσμενείς αλλαγές σε αυτό.

Επίσης, συχνά η μείωση του ύψους και της ελαστικότητας του δίσκου οδηγεί σε αντισταθμιστικές αλλαγές στα παρακείμενα σπονδυλικά σώματα. Στην επιφάνειά τους σχηματίζονται οστικές αναπτύξεις που ονομάζονται οστεόφυτα. Τείνουν να αυξάνονται σε μέγεθος με την πάροδο του χρόνου και ακόμη και να συγχωνεύονται μεταξύ τους, αποκλείοντας την πιθανότητα κινήσεων στο προσβεβλημένο PDS.

Λόγω του γεγονότος ότι ο υποσιτισμός προκαλεί βλάβη στον σκελετό του κολλαγόνου, υπό την επίδραση της πίεσης του πολφικού πυρήνα σε ορισμένα σημεία, διαταράσσεται η κανονική δομή των ινών που σχηματίζουν τον ινώδη δακτύλιο. Ελλείψει επέμβασης, αυτό οδηγεί τελικά σε ρωγμές και σπασίματα σε αυτά. Σταδιακά, όλο και περισσότερες ίνες του ινώδους δακτυλίου στο σημείο εφαρμογής της πίεσης σκίζονται, γεγονός που οδηγεί στην προεξοχή του. Αυτό διευκολύνεται ιδιαίτερα από τα αυξημένα φορτία στη σπονδυλική στήλη. Και δεδομένου ότι η οσφυϊκή περιοχή αναλαμβάνει το κύριο φορτίο κατά την κίνηση και οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα, υποφέρει τις περισσότερες φορές.

Η προεξοχή του μεσοσπονδύλιου δίσκου χωρίς την τελική ρήξη του ινώδους δακτυλίου και με το μέγεθος της βάσης του περισσότερο από το προεξέχον τμήμα ονομάζεται προεξοχή. Με την πλήρη ρήξη του σε ένα ή άλλο σημείο, διαγιγνώσκεται μεσοσπονδυλική κήλη.

Με την καταστροφή μέρους των ινών του ινώδους δακτυλίου, η πίεση στον δίσκο μειώνεται σταδιακά, γεγονός που οδηγεί σε μείωση της τάσης και των ίδιων των ινών. Αυτό οδηγεί σε παραβίαση της στερέωσής του και, ως αποτέλεσμα, παθολογική κινητικότητα του επηρεασμένου τμήματος κίνησης της σπονδυλικής στήλης.

Το σπονδυλικό κινητικό τμήμα (SMS) είναι μια δομική και λειτουργική μονάδα της σπονδυλικής στήλης που σχηματίζεται από τον μεσοσπονδύλιο δίσκο, τα παρακείμενα σπονδυλικά σώματα, τις πλευρικές αρθρώσεις τους, τους συνδέσμους και τους μύες που συνδέονται με αυτές τις οστικές δομές.

Η φυσιολογική λειτουργία της σπονδυλικής στήλης είναι δυνατή μόνο με τη σωστή λειτουργία του PDS.

Συμπτώματα οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης

Η ασθένεια μπορεί να είναι ασυμπτωματική για μεγάλο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια να αρχίσει να εκδηλώνεται ως μια ελαφριά ενόχληση στην οσφυϊκή περιοχή, κερδίζοντας σταδιακά δύναμη. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, η οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας αρχίζει οξεία, προκαλώντας αμέσως ένα ισχυρό σύνδρομο πόνου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα σημάδια της παθολογίας εμφανίζονται για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια.

Ο πόνος στην πλάτη είναι το κύριο σύμπτωμα της νόσου. Μπορεί να έχει διαφορετικό χαρακτήρα και να είναι και πονεμένο και θαμπό, και οξύ, σταθερό ή επεισοδιακό. Αλλά βασικά για την παθολογία, ειδικά στα πρώιμα στάδια ανάπτυξης, είναι χαρακτηριστική η εναλλαγή των περιόδων έξαρσης και ύφεσης και τόσο η υποθερμία ή η άρση ενός βαριού αντικειμένου ή μια ανεπιτυχής, ξαφνική κίνηση μπορεί να προκαλέσει άλλη επιδείνωση της ευεξίας.

Ο πόνος συχνά συνοδεύεται από αίσθημα μουδιάσματος και έντασης στους μύες της πλάτης. Επιδεινώνονται από τη σωματική καταπόνηση, τις ξαφνικές κινήσεις, την άρση βαρών, το σκύψιμο, ακόμη και το βήχα και το φτάρνισμα.

Εάν, λόγω της αστάθειας των σπονδυλικών σωμάτων, η νευρική ρίζα που εκτείνεται από το νωτιαίο μυελό σφίγγεται από τη μία ή την άλλη ανατομική δομή, αυτό θα οδηγήσει στην ανάπτυξη κατάλληλων νευρολογικών διαταραχών. Οι κύριες εκδηλώσεις τους είναι:

• πυροβολισμός, έντονος πόνος που ακτινοβολεί στο ιερό οστό, τους γλουτούς, τα κάτω άκρα ή το περίνεο.
• διαταραχές ευαισθησίας ποικίλης σοβαρότητας.
• περιορισμοί κινητικότητας, χωλότητα.
• αδυναμία στους μύες που νευρώνονται από το τσιμπημένο νεύρο.

Στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, ο νωτιαίος μυελός καταλήγει στο επίπεδο 1-2 σπονδύλων και περνά στη λεγόμενη ιπποειδή ουρά, που σχηματίζεται από συσσώρευση νωτιαίων ριζών. Επιπλέον, καθένα από αυτά είναι υπεύθυνο όχι μόνο για τη νεύρωση των μυών, αλλά και για συγκεκριμένα όργανα της μικρής λεκάνης, επομένως η παρατεταμένη συμπίεση μπορεί να προκαλέσει διαταραχές στην εργασία του αντίστοιχου οργάνου. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη ανικανότητας, στειρότητας, γυναικολογικών παθήσεων, αιμορροΐδων και άλλων διαταραχών.

Η κλινική εικόνα της οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, ειδικά με μακρά πορεία και εμφάνιση συμπίεσης των ριζών της σπονδυλικής στήλης, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το επίπεδο της βλάβης, δηλαδή ποιος συγκεκριμένος δίσκος έχει υποστεί εκφυλιστικές-δυστροφικές αλλαγές.

• Η ήττα του δίσκου L3-L4 - ο πόνος δίνεται στα πρόσθια-εσωτερικά μέρη του μηρού, του κάτω ποδιού και του εσωτερικού αστραγάλου. Αυτό συνοδεύεται από μείωση της ευαισθησίας της πρόσθιας επιφάνειας του μηρού, μείωση της σοβαρότητας ή απώλεια του τράνταγμα του γόνατος, καθώς και μείωση της δύναμης του τετρακέφαλου μυός.
• Η ήττα του δίσκου L4-L5 - ο πόνος δίνεται από το πάνω μέρος των γλουτών στα εξωτερικά μέρη του μηρού και του κάτω ποδιού. Λιγότερο συχνά, αυτό συνοδεύεται από εξάπλωση του πόνου στο πίσω μέρος των ποδιών, συμπεριλαμβανομένων 1-3 δακτύλων. Σε αυτές τις περιοχές παρατηρείται μείωση της ευαισθησίας και μυϊκή αδυναμία. Μερικές φορές αναπτύσσεται υποτροφία και ατελής επέκταση του μεγάλου δακτύλου.
• Βλάβη στον δίσκο L5-S1 - ο πόνος αρχίζει στη μεσαία ζώνη των γλουτών και κατεβαίνει στη φτέρνα κατά μήκος της οπίσθιας ή οπίσθιας επιφάνειας του μηρού και της κνήμης και μπορεί να πιάσει την εξωτερική άκρη του ποδιού, όπως 4-5 δάχτυλα. Σε αυτές τις περιοχές των κάτω άκρων παρατηρείται μείωση της ευαισθησίας και συχνά μειώνονται σε μέγεθος ο γαστροκνήμιος και ο μέγιστος γλουτιαίος, γεγονός που συνοδεύεται από αδυναμία τους. Εάν επηρεαστεί η σπονδυλική ρίζα που περνά στο επίπεδο αυτού του PDS, μπορεί να παρατηρηθεί μείωση ή απώλεια των αντανακλαστικών του Αχιλλέα και του πελματιαίου.

Οι δίσκοι L1-L2 και L2-L3 σπάνια επηρεάζονται.

Ο πόνος που συνοδεύει την ασθένεια περιορίζει ένα άτομο και μειώνει σημαντικά την ποιότητα της ζωής του. Δεδομένου ότι επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και επανεμφανίζονται τακτικά, αν όχι συνεχώς, αυτό δεν μπορεί παρά να επηρεάσει την ψυχοσυναισθηματική κατάσταση. Ως αποτέλεσμα, περισσότεροι από τους μισούς ασθενείς εμφανίζουν σημάδια χρόνιου συναισθηματικού στρες, καταθλιπτικές διαταραχές κ. λπ.

Διαγνωστικά

Εάν υπάρχουν σημάδια οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης, θα πρέπει να επικοινωνήσετε με έναν νευρολόγο ή έναν σπονδυλολόγο. Πρώτα απ 'όλα, ο γιατρός συλλέγει ένα ιστορικό, το οποίο συνίσταται στη διευκρίνιση της φύσης των παραπόνων, των χαρακτηριστικών του πόνου, των συνθηκών εμφάνισης και μείωσης τους, των χαρακτηριστικών της επαγγελματικής ζωής ενός ατόμου κ. λπ.

Το δεύτερο στάδιο της διάγνωσης, που πραγματοποιείται ως μέρος της πρώτης διαβούλευσης με έναν γιατρό, είναι μια φυσική εξέταση. Κατά τη διάρκεια αυτής, ο γιατρός αξιολογεί την κατάσταση του δέρματος, τη στάση του σώματος, το βάθος των φυσιολογικών καμπυλών της σπονδυλικής στήλης, την παρουσία της καμπυλότητάς της κ. λπ. Η κατάσταση των μυών που περιβάλλουν τη σπονδυλική στήλη, που ονομάζονται παρασπονδυλικοί, αξιολογείται απαραίτητα, αφού είναι συχνά επώδυνες και υπερβολικά τεταμένες, κάτι που είναι μια αντανακλαστική αντίδραση του σώματος στη φλεγμονή και τον δισκογενή πόνο.

Ήδη με βάση τα δεδομένα που λαμβάνονται κατά την εξέταση και την ανάκριση του ασθενούς, ο νευρολόγος μπορεί να υποψιαστεί την παρουσία οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Αλλά για να αποκλειστούν πιθανές συνακόλουθες παθολογίες, καθώς και να επιβεβαιωθεί η διάγνωση και να προσδιοριστεί με ακρίβεια το επίπεδο της βλάβης, απαιτείται η σοβαρότητα των εκφυλιστικών-δυστροφικών αλλαγών στον μεσοσπονδύλιο δίσκο και η συμμετοχή των οστικών δομών, εργαστηριακές και οργανικές διαγνωστικές μέθοδοι.

Εργαστηριακή διάγνωση

Οι αναλύσεις διαφόρων ειδών δεν είναι καθοριστικές για τη διάγνωση της οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Αποσκοπούν περισσότερο στην αξιολόγηση του βαθμού της φλεγμονώδους διαδικασίας και στην ανίχνευση συνοδών διαταραχών.

Έτσι, μπορούν να αντιστοιχιστούν:

• UAC;
• ΕΙΜΑΙ;
• εξέταση αίματος για το επίπεδο σακχάρου?
• χημεία αίματος.

Ενόργανη διάγνωση

Όλοι οι ασθενείς με υποψία οστεοχόνδρωσης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης φαίνεται να έχουν:

• ακτινογραφία της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης σε δύο προβολές - σας επιτρέπει να προσδιορίσετε τη δομή των δομών των οστών, να ανιχνεύσετε ανωμαλίες, σχηματισμένα οστεόφυτα, αλλαγές στις αρθρώσεις όψεων κ. λπ.
• CT - σας επιτρέπει να ανιχνεύσετε αλλαγές στις δομές των οστών σε προγενέστερα στάδια ανάπτυξης από τις ακτινογραφίες, καθώς και να εντοπίσετε έμμεσα σημάδια οστεοχονδρωσίας.
• Η μαγνητική τομογραφία είναι η καλύτερη μέθοδος για τη διάγνωση παθολογικών αλλαγών σε σχηματισμούς χόνδρου και άλλες δομές μαλακών ιστών, η οποία καθιστά δυνατή την ανίχνευση των παραμικρών αλλαγών στους μεσοσπονδύλιους δίσκους, τους συνδέσμους, τα αιμοφόρα αγγεία και τον νωτιαίο μυελό και την ακριβή εκτίμηση της σοβαρότητας και των πιθανών κινδύνων τους.

Επιπλέον, μπορεί να συνιστάται:

• πυκνομετρία - μια μέθοδος για τον προσδιορισμό της οστικής πυκνότητας, η οποία καθιστά δυνατή τη διάγνωση της οστεοπόρωσης, η οποία είναι ιδιαίτερα συχνή στους ηλικιωμένους.
• μυελογραφία - σας επιτρέπει να αξιολογήσετε την κατάσταση των οδών του ΕΝΥ του νωτιαίου μυελού και τον βαθμό βλάβης στον προεξέχοντα δίσκο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα σημαντικός με την παρουσία μιας ήδη σχηματισμένης μεσοσπονδυλικής κήλης της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης.

Θεραπεία της οσφυϊκής οστεοχονδρωσίας

Κατά τη διάγνωση της οστεοχόνδρωσης, κατά κανόνα, αρχικά σε όλους τους ασθενείς συνταγογραφείται συντηρητική θεραπεία, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει έντονο και προοδευτικό νευρολογικό έλλειμμα. Αλλά ο χαρακτήρας της επιλέγεται αυστηρά μεμονωμένα.

Δεδομένου ότι η νόσος είναι χρόνια και οι αναγεννητικές ικανότητες των μεσοσπονδύλιων δίσκων είναι εξαιρετικά περιορισμένες, ειδικά με έντονες εκφυλιστικές-δυστροφικές αλλαγές, οι κύριοι στόχοι της θεραπείας είναι να σταματήσει η περαιτέρω εξέλιξή τους και να εξαλειφθούν τα συμπτώματα που ενοχλούν τον ασθενή. Επομένως, η θεραπεία είναι πάντα πολύπλοκη και περιλαμβάνει:

• φαρμακευτική θεραπεία?
• χειρωνακτική θεραπεία?
• φυσιοθεραπεία;
• θεραπεία άσκησης.

Στην οξεία περίοδο, οι ασθενείς φαίνεται να περιορίζουν τη σωματική δραστηριότητα ή ακόμη και να τηρούν την ανάπαυση στο κρεβάτι για 1-2 ημέρες. Αυτό θα βοηθήσει στη χαλάρωση των μυών και στη μείωση της πίεσης στο εσωτερικό του δίσκου. Εάν χρειάζεται να καθίσετε, να περπατήσετε ή να κάνετε σωματική εργασία για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να φοράτε σταθεροποιητικό οσφυϊκό κορσέ.

Μετά το τέλος της οξείας περιόδου και κατά τη διάρκεια της ύφεσης της νόσου, αντίθετα, είναι σημαντικό να κινείστε όσο το δυνατόν περισσότερο, αλλά με προσοχή και αποκλείοντας την αυξημένη πίεση στο κάτω μέρος της πλάτης. Οι ασθενείς θα χρειαστεί να αποκτήσουν τις δεξιότητες του σωστού καθίσματος, της ανύψωσης αντικειμένων από το πάτωμα, της μεταφοράς βαρέων φορτίων, καθώς όλα αυτά επηρεάζουν την πορεία της παθολογίας. Είναι σημαντικό να αποφύγετε την κλίση και τις απότομες κινήσεις, να σηκώνετε κάτι από το πάτωμα ή τις χαμηλές επιφάνειες, αφού λυγίσετε τα γόνατά σας και να μην σκύψετε. Θα πρέπει να κάθεστε μόνο με ίσια πλάτη σε μια καρέκλα που στηρίζει καλά την πλάτη σας. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της καθιστικής εργασίας, είναι σημαντικό να κάνετε τακτικά διαλείμματα για μια σύντομη προπόνηση. Είναι σημαντικό να αποφεύγετε πτώσεις, άλματα, γρήγορο τρέξιμο και υποθερμία.

Με την οστεοχονδρωσία, είναι σημαντικό να διατηρείται το σωματικό βάρος εντός των βέλτιστων ορίων και για την παχυσαρκία, ενδείκνυται δίαιτα και σωματικές ασκήσεις κατάλληλες για την κατάσταση του ασθενούς, καθώς το υπερβολικό βάρος δημιουργεί αυξημένο φορτίο στο κάτω μέρος της πλάτης και προκαλεί ταχύτερη εξέλιξη των παθολογικών αλλαγών στην τους δίσκους.

Κατά μέσο όρο, η συντηρητική θεραπεία σχεδιάζεται συνήθως για 1-3 μήνες, αν και μπορεί να διαρκέσει περισσότερο. Αλλά ακόμη και μετά την ολοκλήρωση του κύριου πιάτου που έχει συνταγογραφηθεί από τον γιατρό, θα χρειαστεί να συνεχίσετε τη λήψη ορισμένων φαρμάκων, θεραπεία άσκησης και να ακολουθήσετε συστάσεις σχετικά με τον τρόπο ζωής.

Ιατρική θεραπεία

Τα κύρια συστατικά της φαρμακευτικής θεραπείας είναι μεμονωμένα επιλεγμένα φάρμακα από την ομάδα ΜΣΑΦ. Κατά την επιλογή τους, ο γιατρός λαμβάνει υπόψη όχι μόνο τη σοβαρότητα του συνδρόμου πόνου και την πορεία της φλεγμονώδους διαδικασίας, αλλά και τη φύση των συνοδών ασθενειών, ειδικά του πεπτικού συστήματος, καθώς τα ΜΣΑΦ με παρατεταμένη χρήση μπορούν να επηρεάσουν δυσμενώς την κατάσταση της βλεννογόνους και προκαλούν έξαρση διαφόρων παθολογιών του πεπτικού συστήματος.

Είναι απαραίτητη η χρήση ΜΣΑΦ για οξύ πόνο στο κάτω μέρος της πλάτης, και αμέσως μετά την εμφάνισή τους. Κατά προτίμηση σε 1-2 ημέρες. Ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης του ασθενούς, μπορούν να χορηγηθούν ενδομυϊκά, με τη μορφή πρωκτικών υπόθετων, τοπικών παραγόντων και σε από του στόματος μορφές. Η διάρκεια της εισαγωγής δεν πρέπει να υπερβαίνει τις 2 εβδομάδες. Στο μέλλον, ένα μεμονωμένα επιλεγμένο φάρμακο λαμβάνεται κατόπιν ζήτησης, αλλά προσπαθώντας να αποφευχθεί η συχνή χρήση.

Πρόσφατα, πιο συχνά προτιμώνται τα φάρμακα, ως δραστικό συστατικό, τα οποία περιλαμβάνουν εκλεκτικούς αναστολείς της κυκλοοξυγενάσης-2.

Επίσης, οι ασθενείς συνταγογραφούνται φάρμακα των ακόλουθων ομάδων:

• μυοχαλαρωτικά - βοηθούν στη χαλάρωση των υπερβολικά τεντωμένων μυών και, ως εκ τούτου, στη μείωση του πόνου στην πλάτη.
• χονδροπροστατευτικά - βελτιώνουν την πορεία των μεταβολικών διεργασιών στον μεσοσπονδύλιο δίσκο (ιδιαίτερα αποτελεσματικά όταν ξεκινούν στα πρώτα στάδια ανάπτυξης της οσφυϊκής οστεοχόνδρωσης).
• Βιταμίνες Β - συμβάλλουν στη βελτίωση της αγωγιμότητας των νεύρων.
• αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά - χρησιμοποιούνται για μακροχρόνια οστεοχόνδρωση, η οποία οδήγησε σε κατάθλιψη, χρόνια κόπωση και άλλες ψυχολογικές διαταραχές.

Με πολύ έντονο πόνο, ιδιαίτερα νευρολογικής προέλευσης, γίνονται θεραπευτικοί αποκλεισμοί. Περιλαμβάνουν την εισαγωγή αναισθητικών σε συνδυασμό με κορτικοστεροειδή σε σημεία κοντά στο συμπιεσμένο νεύρο, γεγονός που οδηγεί στην ταχεία εξάλειψη του πόνου. Αλλά η διαδικασία μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε ιατρικό ίδρυμα από ειδικά εκπαιδευμένους υγειονομικούς εργαζόμενους, καθώς συνδέεται με κίνδυνο επιπλοκών.

Χειροκίνητη θεραπεία

Η χειρωνακτική θεραπεία επιτρέπει όχι μόνο τη βελτίωση της ποιότητας της κυκλοφορίας του αίματος στην περιοχή επιρροής, αλλά και τη σημαντική μείωση της σοβαρότητας και της διάρκειας του πόνου στην οστεοχονδρωσία. Ανακουφίζει αποτελεσματικά την ένταση των μυών και σας επιτρέπει να εξαλείψετε λειτουργικά μπλοκ, γεγονός που αυξάνει σημαντικά την κινητικότητα στα επηρεαζόμενα SMS.

Επίσης, μέσω της καλά διεξαχθείσας χειρωνακτικής θεραπείας, είναι δυνατό όχι μόνο να αυξηθεί η απόσταση μεταξύ των σπονδύλων, να επανέλθουν στην ανατομικά σωστή θέση τους, αλλά και να απελευθερωθούν οι συμπιεσμένες νευρικές ρίζες. Ως αποτέλεσμα, ο πόνος εξαλείφεται γρήγορα και οι νευρολογικές διαταραχές εξαφανίζονται. Μειώνει επίσης την πιθανότητα επιπλοκών και διαταραχών στην εργασία των εσωτερικών οργάνων.

Πρόσθετες θετικές ιδιότητες της χειρωνακτικής θεραπείας είναι η βελτίωση της διάθεσης, η ενίσχυση του ανοσοποιητικού, η ενεργοποίηση των φυσικών μηχανισμών αποκατάστασης του σώματος και η αύξηση της αποτελεσματικότητας. Συνήθως μετά την 1η συνεδρία υπάρχει αισθητή βελτίωση στην ευεξία και στο μέλλον το αποτέλεσμα γίνεται πιο έντονο. Κατά κανόνα, το μάθημα αποτελείται από 8-15 συνεδρίες και είναι σημαντικό να το ολοκληρώσετε μέχρι το τέλος, ακόμη και με πλήρη ομαλοποίηση της ευημερίας.

Φυσιοθεραπεία

Μετά την υποχώρηση της οξείας φλεγμονής, ενδείκνυνται μαθήματα φυσιοθεραπευτικών διαδικασιών, οι οποίες όχι μόνο βοηθούν στη μείωση του πόνου, αλλά και στη βελτίωση της μικροκυκλοφορίας, της διατροφής και της πορείας των επανορθωτικών διεργασιών στην περιοχή των εκφυλιστικών-δυστροφικών αλλαγών. Τις περισσότερες φορές, οι ασθενείς συνταγογραφούνται:

• ηλεκτροφόρηση με την εισαγωγή φαρμάκων.
• ηλεκτρική νευρομυοδιέγερση;
• θεραπεία υπερήχων?
• θεραπεία λέιζερ?
• μαγνητοθεραπεία;
• UHF.

Ποιες συγκεκριμένες μέθοδοι φυσιοθεραπείας θα δώσουν το καλύτερο αποτέλεσμα, η συχνότητα εφαρμογής τους, η διάρκεια του μαθήματος και η δυνατότητα συνδυασμού με άλλους τύπους έκθεσης καθορίζονται ξεχωριστά για κάθε ασθενή.

Η θεραπεία έλξης δίνει πολύ καλά αποτελέσματα στην οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Χάρη σε αυτό, είναι δυνατό να επιτευχθεί αύξηση της απόστασης μεταξύ των σπονδυλικών σωμάτων, η οποία μειώνει άμεσα το φορτίο στους προσβεβλημένους δίσκους. Μετά τη συνεδρία, για την εμπέδωση των αποτελεσμάτων, ο ασθενής πρέπει να φορά ορθοπεδικό κορσέ.

θεραπεία άσκησης

Μετά την εξάλειψη του οξέος πόνου, το πρόγραμμα θεραπείας συμπληρώνεται απαραίτητα με θεραπεία άσκησης. Τα κύρια καθήκοντά του είναι να τεντώνει τη σπονδυλική στήλη και να χαλαρώνει τους σπασμωδικούς μύες της πλάτης. Επίσης, οι θεραπευτικές ασκήσεις βοηθούν στην ενίσχυση του μυϊκού κορσέ, δημιουργούν αξιόπιστη υποστήριξη για τη σπονδυλική στήλη και βελτιώνουν τη στάση του σώματος. Στην πορεία αυτή αναπόφευκτα ενεργοποιείται η κυκλοφορία του αίματος και βελτιώνονται οι μεταβολικές διεργασίες, κάτι που έχει ευεργετική επίδραση στη διατροφή των δίσκων.

Για κάθε ασθενή, ένα σύνολο ασκήσεων επιλέγεται ξεχωριστά σύμφωνα με τον βαθμό των εκφυλιστικών-δυστροφικών αλλαγών, το επίπεδο φυσικής ανάπτυξης του ασθενούς, τη φύση των συνοδών διαταραχών, την ηλικία και άλλους παράγοντες. Αρχικά, συνιστάται η μελέτη υπό την καθοδήγηση ενός έμπειρου εκπαιδευτή ασκησιοθεραπείας.

Σε όλους τους ασθενείς με εκφυλιστικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη συνιστάται να επισκέπτονται την πισίνα 2-3 φορές την εβδομάδα, καθώς τα μαθήματα κολύμβησης ελαχιστοποιούν το φορτίο στη σπονδυλική στήλη, αλλά σας επιτρέπουν να ενισχύσετε αποτελεσματικά τους μύες της πλάτης.

Έτσι, η οστεοχόνδρωση της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι μια από τις πιο κοινές ασθένειες. Ταυτόχρονα, είναι σε θέση να στερήσει από ένα άτομο την ικανότητα εργασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα και ακόμη και να οδηγήσει σε αναπηρία λόγω της ανάπτυξης επιπλοκών. Επομένως, είναι σημαντικό να μην αγνοήσετε τα πρώτα συμπτώματα της νόσου, όταν είναι πιο εύκολο να την αντιμετωπίσετε. Με την εμφάνιση πόνου και ακόμη περισσότερο μούδιασμα, περιορισμένη κινητικότητα, οσφυαλγία, πρέπει να επικοινωνήσετε με έναν νευρολόγο το συντομότερο δυνατό, να υποβληθείτε στην απαραίτητη εξέταση και να ξεκινήσετε τη θεραπεία. Σε αυτή την περίπτωση, θα είναι δυνατό να σταματήσει η παθολογική διαδικασία και να επιστρέψετε σε μια κανονική, πλήρη ζωή χωρίς πόνο και σημαντικούς περιορισμούς.